فدراسیون تکواندو هنوز درگیر علت ناکامی های تیم ملی است،و هر کسی نظر خودش را در این زمینه میدهد و گویی هیچکدام علاقه ندارند مسئله اصلی را بگویند.
پس از چند هفته بررسی و نشست و جلسه های متعدد با کارشناسان،فدراسیون تکواندو علت ناکامی در المپیک را، کرونا و وزن بالای بازیکن و عمل جراحی هادی پور و رویارویی کیمیا علیزاده با ناهید کیانی و فشار روانی آن دانست.به گفته برخی کارشناسان و قهرمانان،این کارشناسی بهانه و فرار رو به جلو است ، یکی از قهرمانان میگوید جلسات بیشتر به صرف نسکافه بود تا پیگیری ناکامی ،و عده ای هم کادر فنی و برخی نیز خود بازیکنان را مقصر میدانند.
اما چیزی که مشخص است این است که در ورزشهای رزمی متاسفانه بازیکن سالاری و بازیکن نگهداری باب شده است. هر بازیکنی که یکبار قهرمان آسیا یا جهان میشود ، دیگر پای ثابت تیم ملی میشود چه بسا اینکه سفارش شده نیز باشد و یا هنرجوی سرمربی و یا کادر فنی باشد.
در تکواندو کشور فقر بازیکن نداریم ، به اندازه کافی استعداد در ورزشهای رزمی وجود دارد که اگر بازیکنی نتوانست موفق شود برایش جایگزین تعیین شود. مشکل اصلی این است که به بازیکنان تیم ملی، فرصت زیادی داده میشود که این در هیچ ورزشی و در هیچ کجای دنیا رایج نیست ، امروزه هر چیزی به لحظه و ثانیه است.
تیم ملی جای خود آزمایی و فرصت دادن نیست، فرصت ها در انتخابی کشوری جهت تیم ملی داده میشود نه در اردوها، بازیکنی که نتوانست نتیجه بگیرد باید نفر بعدی جایگزین شود، حالا نه با یکبار باخت، ولی وقتی بازیکنی در هیچ رقابتی خوب نتیجه نمیگیرد، و یا فقط به مدال برنز بسنده میکند باید تعویض شود. متاسفانه در کاراته وتکواندو بیشتر شاهد این مسائل هستیم.
اگر تیم ملی کارشناس فنی دارد باید تشخیص بدهد که بازیکن رو به پیشرفت است یا پس رفت، شما وقتی قطعه ای از خودرو شخصی تان دچار آسیب دیدگی میشود تا مدتی میتوانید از آن استفاده کنید اما نتیجه مطلوبی را نخواهد داد، بالاخره باید قطعه جدید را جایگزین آن کنید. تشخیص و تعویض زود هنگام مهمتر از درمان است.
بعضا در اردو ها مربیان رقابت شدیدی برای جا زدن هنرجوی خود دارند، یکی از کاراته کاران میگفت ، مرا از پای هواپیما خط زدند و شاگر خودشان را اعزام کردند. در خارج از کشور بازیکن رها میشود، روانشناس و پزشک به علت نبود بودجه اعزام نمیشوند، رییس فدراسیون اعزام میشود ، که البته میگویند حضور روسا باعث مدال آوری خواهد بود. چه بسا اینکه آن رییس اصلا ورزشی هم نباشد و از ورزشهای رزمی چیزی نمیداند. متاسفانه ورزش ما در این هشت سال رو به بیراهه و تباهی رفت امیدواریم با حضور وزیر ورزش جدید این مشکلات حل شود.
برای پیشرفت ورزشهای رزمی به مواد زیر نیاز داریم
۱ – مدیر متخصص ورزش مربوطه که حداقل در دو سه رقابت بین المللی شرکت کرده باشد.
( اگر همین مسئله اول رعایت نشود باقی مراحل بی ارزش است بهتر است نخوانید)
۲ – انتخاب مربی که تعصب سبکی و شاگردی نداشته باشد.
۳ – انتخاب مربی و سرمربی و کادر فنی از بین کسانی که هنرجوهایشان به اردو راه یافته اند. و رقیب یکدیگر هستند.
۴ – عدم دخالت مسئولین در انتخابی ها و اعزام تیم ملی.
۵ – تشکیل تیم ملی دوم و حتی سوم یا همان تیم امید.
۶ – عدم انتخاب بازیکن آسیب دیده که احتمال آسیب دیدگی مجدد آن هست.
۷ – بازیهای تدارکاتی قبل از بازیهای اصلی برای سنجش بازیکنان.
۸ – کنار گذاشتن بازیکن پس از دو بار ناکامی در هر مسابقه ای.
۹ – استفاده از قهرمانان ملی و مربیان لژیونر.
۱۰ – اجبار به شرکت در کلاسهای مربیگری به روز ، برای کادر فنی.
۱۱ – دادن اختیار و قدرت کامل و امکانات مورد نیاز به سرمربی تیم ملی و سپس از ایشان نتیجه بخواهند.
این موارد از نظر هر بیننده ای بسیار ابتدایی و معمولی است ، اما اگر دقت کنید عینا ۱۱ مورد رعایت نمیشود و علت ناکامی ها تا ۸۰ درصد همین است.
اضافه وزن و فشار روانی ، اشتباه پزشکی و سیاست بازی همه اینها بهانه برای فرار به جلو میباشد.
